«Αγαπάω «

Νίκος Καββαδίας – «Αγαπάω»

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.

Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.

Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.

Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
ποὺ κυττᾶνε μακριά, ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα …
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.

* Περιοδικὸ τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας, τοῦ Παύλου Δρανδάκη, ἀρ. 173, 10 Μαρτίου 1929.

CoverPhoto: Frank Andree

Τι έχουμε να χάσουμε;

Να μου καταβληθούν τα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας, για το χρονικό διάστημα 2013-2018, λόγω του ότι καταργήθηκαν αντισυνταγματικώς με τις διατάξεις των ν.4093/2012 και ν.44354/2015, επιφυλασσόμενος για την άσκηση παντός νόμιμου δικαιώματος μου.»

Αυτό είναι το κείμενο της «φόρμας» που η ΑΔΕΔΥ καλεί τους δημοσίους υπαλλήλους να συμπληρώσουν, για να διεκδικήσουν(!) τα χαμένα επιδόματα των μνημονιακών χρόνων! Για την ιστορία ο ν.4093/12 (έγκριση μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής) είναι το περίφημο Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που ψηφίστηκε το Φλεβάρη του 2012. Τότε που οι τεράστιες σε μαζικότητα κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα όργιο καταστολής και τρομοκρατίας. Αυτό χρειάστηκε για να μας πάρουν εκείνα τα επιδόματα ανάμεσα σε πολλά άλλα. Ο επόμενος νόμος που αφορά το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, για να περάσει, χρειάστηκε να καλλιεργηθούν οι πιο μεγάλες εκλογικές αυταπάτες στον κόσμο που μέχρι τότε αντιστέκονταν, ώστε να βρει έδαφος η απογοήτευση που κυριάρχησε από τότε στο συνδικαλιστικό και το λαϊκό κίνημα.

Μετά λοιπόν από όλα αυτά οι κυβερνητικές-γραφειοκρατικές παρατάξεις της ΑΔΕΔΥ και της ΟΛΜΕ (επειδή όπως λένε έχουν υπάρξει θετικές πρωτόδικές δικαστικές αποφάσεις), μας καλούν να ανατρέψουμε τους μνημονιακούς νόμους(!) μέσω μίας απλής φόρμας-αίτησης προς τη διοίκηση! Τόσο απλά!

Τόσο απλά… Λέξεις που χωρούν σε τρείς γραμμές και μια υπογραφή αρκούν…

Αρκούν για να σβήσουν τα θεμελιώδη συμπεράσματα αιώνων ταξικής πάλης, που πεισματικά -κόντρα στους ανιστόρητους μύθους των κυρίαρχων- επιμένουν να θυμίζουν ότι «…τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κατακτήθηκαν με αγώνες»

Πρέπει λοιπόν να ξανα… «ανακαλύψουμε την Αμερική»… πρέπει να καταπιούμε αμάσητο το νέο «λωτό» της ΑΔΕΔΥ και να τα ξαναζήσουμε όλα από την αρχή! Αγνοώντας παντελώς τις πιο μεγάλες αλήθειες της ιστορίας μας για το ρόλο του κράτους και της δικαιοσύνης του, που δεν είναι απλά τυφλή… αλλά αλυσοδεμένη με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

Πρέπει να ξεχάσουμε ακόμα και αυτά που καταλάβαμε από το προηγούμενο περιστατικό μαζικής προσφυγής του κλάδου στη δικαιοσύνη και τους κρατικούς θεσμούς για το επίδομα των 176 ευρώ. Τότε που παρά τις αλλεπάλληλες θετικές δικαστικές αποφάσεις για τον κλάδο, όχι απλά δεν κερδίσαμε αναδρομικά το επίδομα, αλλά χάσαμε και πολλές χιλιάδες ευρώ που πήγαν σε δικηγορικά γραφεία. Και χάσαμε (μόνο οι εκπαιδευτικοί) ένα επίδομα που τότε δίνονταν στους δημοσίους υπαλλήλους επειδή ακριβώς αγνοήθηκαν οι παραπάνω αλήθειες και κυριάρχησαν οι αυταπάτες της δικαστικής «λύσης».

Μπορούμε να κατανοήσουμε ότι σε καιρούς υποχώρησης της συλλογικής συνείδησης ο καθένας προσπαθεί να «πιαστεί από τα μαλλιά του». Και ότι ο καθένας εξαντλεί τις -αδιέξοδες στην πραγματικότητα- «επιλογές» του ατομικού δρόμου του.

Δεν μπορούμε όμως να αφήσουμε αναπάντητη τη νέα παγίδα στην οποία οδηγεί τον κλάδο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η οποία μέσω μιας αθώας και σίγουρα «αναίμακτης» φόρμας επιχειρεί για μια ακόμη φορά να στρέψει το βλέμμα του κόσμου της εργασίας… στις δικαστικές έδρες. Και ειδικά σε συνθήκες έντασης της επίθεσης όπως τις σημερινές, που απαιτείται η άμεση ανασύνταξη και αγωνιστική αντιπαράθεση του κινήματος με την βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, οι «αθώες» φόρμες της ΑΔΕΔΥ μάλλον δεν είναι τόσο αθώες όσο φαίνονται. Γιατί επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν το συνδικαλιστικό κίνημα από το κύριο ζήτημα της περιόδου γιγαντώνοντας τις πιο φαιδρές αυταπάτες.

Για αυτό το λόγο στο ερώτημα «τι έχουμε να χάσουμε;» από αυτές, που καλοπροαίρετα θέτουν πολλοί συνάδελφοι απαντάμε καθαρά.

-Σε μια χώρα, που για την επιβολή της πολιτικής βαρβαρότητας των μνημονίων, ο ελληνικός λαός έγινε δέκτης της τρομοκρατίας και της πιο άγριας καταστολής είναι το λιγότερο αστείο να θεωρεί κάποιος (και ειδικά ο οργανωμένος συνδικαλισμός) ότι θα ανατρέψει τα μνημόνια με αιτήσεις.

-Δεν υπάρχει κανένα σύνταγμα που να προβλέπει την ληστεία ενός λαού για τα συμφέροντα των ξένων τοκογλύφων, ή που να νομιμοποιεί το κλείσιμο τμημάτων και την εκδίωξη παιδιών από το σχολείο, η που να επιτρέπει την παράδοση του δημόσιου πλούτου και της ιστορίας της χώρας (από νησιά και λιμάνια μέχρι αρχαιολογικούς χώρους), η που να μετατρέπει πολιτικά και στρατιωτικά τη χώρα σε αμερικάνικο έδαφος (βάσεις). Οι νόμοι όμως (όπως και τα συντάγματα), η εφαρμογή και η καταπάτηση τους υπακούει μόνο στον «κανόνα» των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης. Δυστυχώς, ξανά, για τους κυβερνητικούς της ΑΔΕΔΥ το γεγονός της αντισυνταγματικότητας ενός νόμου δεν αρκεί για να ανατρέψει τα μνημόνια. Και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν πολύ καλά.

– Η επιμονή στο «δρόμο της δικαιοσύνης» που εμφανίζει τα τελευταία χρόνια η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν είναι τυχαία. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να εισάγει την ολέθρια και αντιδραστική αντίληψη της… υποταγής… στο «σύνταγμα και τους νόμους» και της «αντίστασης» μέχρι εκεί που αυτοί, το… επιτρέπουν. Για αυτό και «δια πάσα νόσο» και με κάθε αφορμή η λύση αναζητείται στα δικαστήρια. Για αυτό και κάθε πρόταση για στάση αντιπαράθεσης με αυτή την πολιτική, ο υποταγμένος συνδικαλισμένος προσπαθεί πλέον να την αιτιολογήσει ως «νόμιμη» μέσω των δικηγόρων, που πλέον αναλαμβάνουν ρόλο «πρωτοπορίας»! Όλα αυτά όμως μπορούν να έχουν ένα μόνο αποτέλεσμα. Να εμπεδώνουν την επικίνδυνη αντίληψη, ότι δίκαιο και σωστό, θεμιτό και «αγωνιστικά» επιτρεπτό είναι μόνο αυτό που… επιτρέπουν οι νόμοι! Μια αντίληψη που ορίζει ως μπούσουλα των αγώνων και των διεκδικήσεων μας το νόμο… του αντιπάλου.

-Σίγουρα με αυτή την κίνηση οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που την εισηγούνται, δίνουν και ένα άλλοθι στον εαυτό τους για την σιγή ιχθύος που τηρούν μπροστά σε όσα συμβαίνουν. Επιχειρούν δηλαδή, εκτός όλων των άλλων να παρουσιάσουν και μια… «δράση». Μια «δράση» αυταπάτη κανονική, στην οποία αναζητούν συνενόχους.

Αυτό όμως το άλλοθι δεν θα πρέπει να το παραχωρήσουν οι εργαζόμενοι στις ξέπνοες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Μα κυρίως δεν θα πρέπει να το αναγνωρίσουν στον εαυτό τους. Γιατί είναι πολύ σημαντικά αυτά που διακυβεύονται στις «αιτήσεις διεκδίκησης». Η μνήμη, η αλήθεια, η συνείδηση μας… και τελικά η ακόμα μεγαλύτερη απομάκρυνση από την πίστη με την οποία πρέπει να οπλιστούμε. Την πίστη στην δύναμη των αγώνων μας.

Για αυτό ας επιστρέψουμε αυτές τις «αιτήσεις»-αυταπάτες στους εμπνευστές τους.

Πετράκης Βασίλης, μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου – Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης

Να συστηθώ: Αρης Ερνέστο Βελεστινλής Σπάρτακος Οδυσσέας Προμηθέας

Χρόνια και χρόνια υφάνατε τη σημαία σας με σιωπή, υπομονή, αδιαφορία
και αφελώς ή και με ιδιοτέλεια πιστεύατε
πως άμα μάθετε να καταπίνετε τις ταπεινώσεις και κοιτάζετε τη δουλειά σας
θα κερδίσετε περισσότερα…

Μετά ήρθαν οι περικοπές, οι απολύσεις, οι χιλιάδες καθημερινοί θάνατοι,
η Ηλεκτρονική, η Ledra Marriott, ο Μαρινόπουλος,
και λυπηθήκατε και κάνατε το σταυρό σας
και είπατε, εντάξει, μακρυά από μας «κοίταζουμε τη δουλειά μου».

Σκεφτήκατε ότι έτσι μόνο υπάρχει περίπτωση να χάσετε λιγότερα…
Και σκεφτήκατε ότι τέλος πάντων «που να τα βάλουμε με τα θηρία»
και που θα πάει «θα φάνε, θα φάνε και κάποια στιγμή θα χορτάσουν και θα σταματήσουν».

Και κύλισε ο καιρός και η βαρβαρότητα μεγάλωνε και οι πληγές άρχισαν να πληθαίνουν και στο δικό σας σώμα.
Και τότε αρχίσατε να καταλαβαίνετε ότι σταματημός δεν θα υπάρξει,
ότι σας περικυκλώνει το αδιανόητο
και ότι αν δεν γίνει κάτι η ζωή σας θα είναι «για ένα κομμάτι ψωμί»

Ε, λοιπόν σε σας απευθύνομαι. Σε σας.
Και σας εκσφενδονίζω ένα μήνυμα κλεισμένο σε στίχους του Γιώργου Ζιόβα, στίχους γεμάτους φωτιά:

Ξανανοίγουμε χάρτες, κατεβάζουμε παλιά βιβλία,
συγκρίνουμε τις εποχές.
Βλαστημάμε την τύχη.
Ένα σάλπισμα καραβιού
μια φωτιά στο βουνό,
μια ντουφεκιά στο κούτελο του φόβου.
Θα βγούμε πάλι.
Είμαστε ράτσα ατάκτων και κλεφτών,
έχουμε το πείσμα του σίδερου,
την υπομονή του νερού.
Όσοι πιστοί.
Με συμπόνια και με μαχαίρι.
Κι αν δεν καταλαβαίνεις
ψάξε Μεσολόγγι
Μακρόνησο και Νοέμβρη…»

Από prologos.gr

Πόλεμος ενάντια στον πόλεμο

Από «σελιδοδείκτη »

του Δημήτρη Γληνού

Το 1938, εξόριστος στη Σαντορίνη από το μεταξικό καθεστώς, ο Δημήτριος Γληνός θα γράψει την Τριλογία του πολέμου, έργο ανολοκλήρωτο, στο οποίο ο Γληνός, λίγο πριν το ξέσπασμα του Β’ παγκόσμιου πολέμου, εκθέτει την ανάλυσή του για το φαινόμενο του πολέμου. Αναδημοσιεύουμε στον Σελιδοδείκτη ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του συγκεκριμένου έργου, ο οποίος νομίζουμε 80 χρονιά μετά, στη σημερινή συγκυρία της έξαρσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όξυνσης των αντιθέσεων μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης, αλλά και σοβινιστικού παροξυσμού, αποκτά μια ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Σε αντιπαράθεση με τους μύθους της εθνικής ενότητας, ο Γληνός εκτιμούσε ότι η ειρήνη και η αποτροπή του πολέμου μπορούν να επιτευχθούν μόνο από το ενιαίο αντιπολεμικό μέτωπο των εργαζομένων και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων και από την παράλληλη όξυνση της αντικαπιταλιστικής πάλης των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων. Το σύνθημα «πόλεμος ενάντια στον πόλεμο» διατηρεί και σήμερα την αξία του και μπορεί να εμπνεύσει πολιτικά την πάλη του εκπαιδευτικού και εργατικού κινήματος για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη.

Σε μια συγκυρία, όπου τα σύννεφα του πολέμου συγκεντρώνονται στην περιοχή μας, σε μια συγκυρία όπου χιλιάδες παιδιά, συχνά ασυνόδευτα, ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη χώρα μας, σε μια συγκυρία όπου ο ρατσισμός και ο εγκλεισμός των παιδιών, με βάση τη φυλή και την εθνικότητα, αποτελεί την κυρίαρχη πολιτική σε Ε.Ε. και ΗΠΑ και ο ακραίος εθνικισμός διεισδύει ακόμη και στον κόσμο της εκπαίδευσης, ο επιθετικός αλλά και διεισδυτικός λόγος του Γληνού, ο οποίος δεν συμβιβάζεται με τη μέση συνείδηση, δεν περιγράφει απλώς τις σκοτεινές πραγματικότητες του ύστερου Μεσοπολέμου, αλλά και τη δική μας εποχή. Μας υπογραμμίζει τα δικά μας καθήκοντα και ως εργαζομένων, αλλά και ως εκπαιδευτικών που δεν μπορούν να βολευτούν σε μια πραγματικότητα όπου για χιλιάδες παιδιά, για χιλιάδες εν δυνάμει μαθητές μας, το συρματόπλεγμα, ο εγκλεισμός, οι ομάδες ειδικής φύλαξης, τα κοράκια των ΜΚΟ οργανώσεων που χρηματοδούνται από τους εμπνευστές του πολέμου, ο χωρισμός από την οικογένεια και τους γονείς είναι μια καθημερινή πραγματικότητα. Ο πόλεμος είναι εδώ λοιπόν, είναι δίπλα μας. Ο δάσκαλος Γληνός, σε εγκλεισμό και ο ίδιος, ερημίτης όπως ο ίδιος τόνιζε, συνεχίζει να μας διδάσκει. Πόλεμος ενάντια στον πόλεμο!

Η Σ.Ε. του Σελιδοδείκτη

Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί ακόμη στον τόπο μας, που όταν ακούνε την κραυγή του κινδύνου «ο Πόλεμος έρχεται!» παραξενεύονται και χαμογελούν ειρωνικά.

Δεν μιλάμε για εκείνους , που έχουνε συμφέρον να ετοιμάζουνε τον πόλεμο και να μιλάνε αδιάκοπα για την ειρήνη.

Δε μιλάμε για τους καπιταλιστές, τους μεγαλοβιομηχάνους, τους μεγαλοεμπόρους, τους μεγαλοτραπεζίτες και τους αεριτζήδες των προμηθειών, που για αυτούς, σαν αληθινούς καρχαρίες, η ανθρώπινη σάρκα είνε τροφή τους. Δε μιλάμε για τους πολιτικούς, τα πολιτικά κόμματα, τα ανδρείκελα του καπιταλισμού, δε μιλάμε για τους στρατοκράτες και τα στρατιωτικά επιτελεία, ούτε για τους πλερωμένους δημοσιογράφους και τους πνευματικούς λακέδες του καπιταλισμού. Όλοι αυτοί ξέρουνε καλά τη δουλειά τους.

Μιλάμε για τον ανίδεο κόσμο, τους εργάτες, τους αγρότες, τη φτωχολογιά και όλο το μικρόκοσμο, που βόσκει σαν κοπάδι από αρνιά στο λειβάδι αυτή τη στιγμή που ο μακελλάρης ακονίζει το μαχαίρι του.

Ότι υπάρχει φτώχεια, πείνα, αναδουλειά και μαύρη δυστυχία, αυτό το βλέπουνε και το ζούνε κάθε μέρα. Μα πόλεμο σου λένε; Πού είναι ο πόλεμος;

Οι λαοί σου λένε είναι κουρασμένοι. Τα κράτη είναι φτωχά, έχουνε τεράστια ελλείμματα στους προϋπολογισμούς και εκατομμύρια ανέργους. Πώς θα κάνουνε πόλεμο;

Κάθε μέρα συνεδριάζουνε στην Ελβετία, πότε στη Λωζάννη, πότε στη Γενεύη, ίσα – ίσα για να αποφύγουνε τον πόλεμο και να περιορίσουν τους εξοπλισμούς. Πού είναι λοιπόν ο πόλεμος;

Και όμως ο «Πόλεμος έρχεται!». Ο πόλεμος ετοιμάζεται! Ο πόλεμος κιόλας χτυπάει την πόρτα κάθε σπιτιού και του πιο ειρηνικού και απόμερου σπιτιού, στην πόλη, στον κάμπο και στο βουνό για να πάρει τον πατέρα και τα αγόρια στο σφαγείο, για να αφήσει τη μάνα, τις αδελφές και τα μικρά παιδιά στην πείνα, στην εκπόρνευση και στην ορφάνεια, για να τους φέρει και αυτούς το δηλητηριασμένο αέριο, το ασφυξιογόνο που θα τους πνίξει μέσα στο σπίτι τους.

Ο πόλεμος έρχεται! Τον ετοιμάζουνε στα εργοστάσια όπου χύνεται το ατσάλι, που θα φάει τα κορμιά, τον ετοιμάζουνε στα χημικά εργοστάσια, τον ετοιμάζουνε στα επιτελεία, τον ετοιμάζουνε στους στρατώνες, τον ετοιμάζουνε στα σκολειά, όπου δηλητηριάζουνε τα παιδιά με τα εθνικά μίση και την εξύμνηση της πολεμικής αρετής.

Ο πόλεμος έρχεται! Γιατί ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γλυτώσει αλλιώς από τη θανάσιμη αγωνία του. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να τρώει αίμα και σάρκα ανθρώπινη είτε στο χαράκωμα είτε στο εργοστάσιο μέσα.

Ο πόλεμος έρχεται! Γιατί η ρούσικη επανάσταση απολύτρωσε το ένα έχτο της γης και εκατόν πενήντα εκατομμύρια ανθρώπους από τα νύχια του καπιταλισμού. Και ο καπιταλισμός θέλει να πάρει πίσω τα θύματά του (…).

Ο πόλεμος έρχεται! Γιατί ο καπιταλισμός δημιουργεί εκατομμύρια ανέργους που πρέπει να ψοφήσουνε στα χαρακώματα αφού αργούνε να πεθάνουμε στις πολιτείες μέσα.

Ο πόλεμος έρχεται! Άρχισε κιόλας. Στη Μαντζουρία έστησαν το στρατόπεδό τους, οι πρόσκοποι του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι Γιαπωνέζοι. Αν δεν ξέσπασε ακόμα είναι γιατί σταθερά αποφεύγει την πρόκληση η Σοβιετική Ένωση. Και όμως η φωτιά σιγοκαίει. (…)

Ε! λοιπόν αυτός ο πόλεμος δεν πρέπει να γίνει! Και είναι στο χέρι μας να μην γίνει. Είναι στο χέρι των μελλοθάνατων να βάλουνε κάτω τους μακελλάρηδες. Αρκεί να μην αφήσουν να οδηγηθούν τα πρόβατα στη σφαγή. Για να μην γίνει πόλεμος πρέπει να χτυπήσουν από τώρα. Να μην περιμένουνε να πάνε στα χαρακώματα.

Για να μην γίνει πόλεμος θα πρέπει από τώρα να δώσουνε το μήνυμα του ξεσηκωμού. Πρέπει από τώρα να το νιώσουνε καλά όλοι οι εργάτες, οι αγρότες, η φτωχολογιά ότι πρόκειται σε λίγο να ποτίσουνε τη γη με το αίμα τους και το αίμα των παιδιών τους.

Παντού, κάθε στιγμή από τώρα, διαφώτιση, δουλειά αντιπολεμική.

Το χρέος μας λοιπόν είναι από τώρα. «Πόλεμος ενάντια στον πόλεμο!». Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημά μας στην πόλη και στον κάμπο και στη στρατώνα και στο σκολειό και παντού. Να κινηθούμε από τώρα. Να παραλύσουμε τη φριχτή μηχανή του πολέμου, που θα ζυμώσει τα κορμιά μας με τη λάσπη.

Η ενιαία δύναμη της αλληλεγγύης όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από κόμματα και πολιτικές πεποιθήσεις, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να εμποδίσει το βάρβαρο καπιταλισμό να ξαναβάψει πάλι τη γη με αίμα εργατικό. Για τούτο: ακούραστη δουλειά για τη σφυρηλάτηση του ενιαίου αντιπολεμικού μετώπου των εργαζομένων.

Το αντιπολεμικό μέτωπο των θυμάτων του καπιταλισμού: Να η δύναμη η τεράστια που θα περάσει τις χειροπέδες στα χέρια των εκμεταλλευτών.

Για να μην γίνει ο πόλεμος πρέπει τα όπλα να στραφούν ενάντια στους μακελλάρηδες.

Πόλεμος ενάντια στον πόλεμο!

Μαρία Κιουρί. ….και το αποτύπωμα της!

Από «σελιδοδείκτη»

του Πάνου Παπανικολάου,

Σαν σήμερα 4 Ιούλη 1934 έφυγε από την ζωή η Μαρία Σαλώμη Σκουοντόβσκα Κιουρί. Εκείνη που σε καιρούς ανάποδους χάραξε πρωτόγνωρους δρόμους γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια κάθε προκατάληψη. Πέμπτο παιδί μιας οικογένειας χτυπημένης από την αρρώστεια και από την φτώχεια, αναγκάστηκε να εργαστεί από τα εφηβικά της χρόνια ενώ ταυτόχρονα σπούδαζε σε παράνομο πανεπιστήμιο γιατί στην πατρίδα της την Πολωνία δεν επιτρεπόταν τότε η φοίτηση σε γυναίκες. Τελικά κατάφερε να σπουδάσει στο Παρίσι (τα χρόνια των σπουδών της συνέχισε να εργάζεται ενώ τρεφόταν μόνο με ψωμί, τσάϊ και βούτυρο) και γρήγορα συγκλόνισε την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα με μια σειρά από μεγαλειώδεις ανακαλύψεις σχετικές με την ατομική ακτινοβολία. Ήταν η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ το 1903 μαζί με τον σύζυγό της Πιέρ Κιουρί και τον Ανρύ Μπεκερέλ. Το 1911 τιμήθηκε μόνη της με δεύτερο βραβείο Νόμπελ, Χημείας αυτή την φορά. Ένα βραβείο που η Γαλλική κοινωνία και ο Γαλλικός τύπος το περιφρόνησαν και το αποσιώπησαν, καθώς δόθηκε σε μια γυναίκα που από πάνω είχε και το … θράσος να έχει συνάψει σχέση με νεαρότερό της παντρεμένο άντρα αν και χήρα και που επίσης είχε το θράσος να μην δηλώνει θρήσκευμα για τα παιδιά της. Μάλιστα, οι γαλλικές εφημερίδες ενώ δεν έγραψαν λέξη για το βραβείο Νόμπελ, έγραφαν κάθε μέρα δηλητηριώδη σχόλια κλειδαρότρυπας για την ερωτική της ζωή. Πίσω από τις αιτιάσεις αυτές κρυβόταν όχι μόνο ο σεξουαλικός συντηρητισμός αλλά ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο αντισημιτισμός : η γαλλική ακροδεξιά έκανε εκστρατεία ενάντια στην άθεη εβραϊκής καταγωγής ξένη, τρομοκρατώντας τους δημοσιογράφους όπως είχε κάνει λίγες δεκαετίες πριν με την υπόθεση Ντρέϋφους. Άλλωστε γι αυτούς τους λόγους μόλις λίγους μήνες πριν η Γαλλική Ακαδημία είχε αρνηθεί να την κάνει μέλος της. Παντελώς αδιάφορη για αυτές τις μικρότητες, η Μαρία όχι μόνο συνέχισε απτόητη το ερευνητικό της έργο, αλλά έσπευσε να προωθήσει η ίδια την εφαρμογή των νέων ανακαλύψεων – των δικών της, του εκλιπόντος συζύγου της αλλά και του Βίλχελμ Ρέντγκεν – στην ιατρική. Μάλιστα, τα χρήματα από τα δυο βραβεία Νόμπελ τα διέθεσε για την εγκατάσταση ακτινολογικών εργαστηρίων σε στρατιωτικά νοσοκομεία. Χιλιάδες στρατιώτες τραυματίες του ιμπεριαλιστικού πολέμου σώθηκαν χάρις στην Μαρία Κιουρί. Άλλωστε όταν ο Πιερ Κιουρί ζούσε, το ζευγάρι είχε αποφασίσει από κοινού να μην καταδεχτεί ποτέ να επωφεληθεί οικονομικά από την ιατρική εφαρμογή της ραδιενέργειας. Η Μαρία συνέχισε την επιστημονική έρευνα ως τον θάνατό της το 1934. Έναν θάνατο που οφειλόταν ακριβώς στην πολυετή αφιέρωσή της στην επιστήμη : αρρώστησε από κακόηθες αιματολογικό νόσημα λόγω της έκθεσής της στην ραδιενεργή ακτινοβολία. Τα σημειωματάριά της ακόμα και σήμερα φυλάσσονται σε μολύβδινες θήκες γιατί εκπέμπουν ραδιενέργεια. Ακόμα στο σκοτάδι λάμπουν με το αχνό πρασινωπό φως του ραδίου τα χνάρια από τα δάκτυλα της Μαρίας πάνω στο χαρτί.
Η Μαρία Κιουρί έχει την Πρώτη Θέση στο Πάνθεο της Σύγχρονης Επιστήμης. Γιατί τα επιτεύγματά της χρειάστηκαν να υπερπηδήσουν όχι μόνο τους επιστημονικούς αλλά και τους τεράστιους κοινωνικούς περιορισμούς της εποχής της. Άδολη εργάτρια της Νέας Γνώσης, αδιάφορη για Πλούτο, Δόξα και Κοινωνική Λάμψη, απτόητη μπροστά στην Κοινωνικό Μεσαίωνα, διέλυσε με το Φως της τα Σκοτάδια όχι μόνο όσον αφορά την Επιστήμη αλλά και όσον αφορά την θέση της γυναίκας στον 20ο αιώνα.

ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ: ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ

Στην Ελλάδα βρίσκονται 3.050 ασυνόδευτα παιδιά πρόσφυγες. Το 72% είναι ακόμη σε λίστα αναμονής για εξεύρεση στέγης. Σχεδόν τα μισά απ’ αυτά λαθροβιούν στις πλατείες, στα πάρκα, στα λιμάνια. Η παιδική πορνεία ανθεί δίπλα μας.

«ΑΝ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟΣΟ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΠΩΣ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ;» ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ Ο ΓΙΑΣΙΝ

Σύνταγμα, Ομόνοια, Πεδίο του Άρεως

Μαχμούντ, Αζάτ, Χαλίντ, Ακράμ, Χασάν, Γιασίν…

Ασυνόδευτοι, ανήλικοι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ, που εξαναγκάζονται να πουλάνε σεξ για ένα πιάτο φαΐ. Μόνοι τους ή από άλλους. Πόσο μεγάλη σημασία έχει, όταν θεωρούν ότι είναι ο μοναδικός τρόπος να επιζήσουν;

Τα ρεπορτάζ του Al Jazeera και του Russia TodayDocumentary Channel, την άνοιξη του 2018, είναι γροθιά στο στομάχι. Γιατί, εκτός των άλλων, μικραίνουν την απόσταση της είδησης. Την προσωποποιούν. Σε κυνηγούν τα μάτια των νεαρών προσφύγων ακόμα και όταν πάψεις να την ακούς. «Πελάτες είναι συνήθως ευρωπαίοι τουρίστες αλλά και Έλληνες. Μας δίνουν 5 και 10 ευρώ», λέει ο Ακράμ στη δημοσιογράφο. «Δεν είχα που να μείνω. Πεινούσα. Θα κάνω τα πάντα για να μείνω ζωντανός», συμπληρώνει ο Χασάν.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, έως τις 15 Απριλίου του 2018, βρίσκονταν στην Ελλάδα 3.050 ασυνόδευτα παιδιά, πρόσφυγες, το 96,2% αγόρια. Από αυτά, το 72%, 2.200 παιδιά είναι ακόμη σε λίστα αναμονής για εξεύρεση στέγης. «Το 42% είναι άστεγα ή σε άτυπη φιλοξενία ή σε άγνωστη τοποθεσία». Δηλαδή σχεδόν τα μισά από τα επίσημα καταγεγραμμένα παιδιά πρόσφυγες λαθροβιούν στις πλατείες, στα πάρκα, στα λιμάνια. Και σε αυτά προστίθενται όσα επίσημα δεν καταγράφηκαν και άρα δεν υπάρχουν για τις κρατικές υπηρεσίες. Όπως και αυτά που το σκάνε από τις κάθε λογής δομές τύπου «Μόρια», γιατί τους «θυμίζουν τις φυλακές στο Ιράν», όπως δήλωσε πρόσφατα ένας πιτσιρικάς. Έφυγαν από εκεί γιατί συνεχίζουν να ψάχνουν για ένα καλύτερο μέλλον.

Οι αρμόδιες αρχές, οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και οι ευρωπαίοι επίτροποι δηλώνουν την ικανοποίησή τους από την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης. Οι φωνές πνίγονται πριν να φτάσουν στα κέντρα του πολιτισμού τους, τις πρωτεύουσες των χωρών τους. Οι σκιές των σωμάτων που έχουν απομείνει ανασαίνουν στο περιθώριο της ζωής. Κι η βιομηχανία του σεξ ανιχνεύει νέους δρόμους για την προσέλκυση τουριστικού κοινού και την περιβόητη ανάπτυξη που έρχεται.

Οι ειδικοί επιστήμονες δίνουν διαλέξεις στα σαλόνια των ΜΚΟ με την ευγενική χορηγία των Ιδρυμάτων Νιάρχου, Μποδοσάκη, Λάτση. Μιλούν για τη μέθοδο προσέγγισης των ανήλικων προσφύγων. Για το τραύμα του αποχωρισμού από την οικογένεια, την παλιά ζωή, τα αγαπημένα πρόσωπα και πράγματα. Την αγωνία της μετεγκατάστασης. Την αίσθηση του προσωρινού, που κουβαλούν τα παιδιά πρόσφυγες. Τη δυσκολία να κάνουν σχέδια, να προβάλλουν τον εαυτό τους στο μέλλον. Τη μεγάλη ψυχολογική επιβάρυνση που έχουν υποστεί, ώστε η πνευματική τους ηλικία να μην αντιστοιχεί στη σωματική. Την ίδια ώρα που οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι καμιά παρέμβαση δεν νοείται χωρίς την επίλυση βασικών και πρωταρχικών αναγκών των παιδιών προσφύγων και μεταναστών, χωρίς την αποκατάσταση της ασφάλειας και της σταθερότητας, πολλά από αυτά περιμένουν πάνω από τέσσερις μήνες την εξέταση της αίτησης ασύλου στα παγκάκια της πλατείας. Κι αναζητούν τρόπο και χώρο να επιβιώσουν «πεθαίνοντας» ξανά και ξανά σχεδόν κάθε βράδυ. Μόνο κάτι αλλόκοτοι δάσκαλοι επιχειρούν να τα πάρουν από το χέρι και να τα φέρουν στη ζεστασιά των ανθρώπων.

Όλα «μυρίζουν μια σκάρτη ημέρα» για τον πολιτισμό μας και την ανθρωπότητα. Όταν τα παιδιά του κόσμου δεν έχουν που να πάνε, τι να φάνε και τι να ονειρευτούν. Έφυγαν από τις χώρες τους για να σωθούν από τον πόλεμο, την πείνα, την καθημερινή απειλή. Για ένα καλύτερο μέλλον «κράτησαν νερό» μαζί τους. Ελπίδα. Μεγάλωσαν απότομα μέσα από το ταξίδι, τις κακουχίες, το θάνατο που παραμονεύει το κάθε τους βήμα. Κι ήρθαν εδώ στην είσοδο της πολιτισμένης Ευρώπης για να χάσουν ότι τους απέμεινε από τον εαυτό τους; Τη θέληση να ζήσουν, να ερωτευτούν, να αισθανθούν ελεύθερα και να αγαπήσουν ξανά τον κόσμο.

«Νοιώθω σπασμένος. Θα ήθελα να πεθάνω σήμερα. Πριν έρθει το αύριο. Γιατί να ζω;» δηλώνει ο Χασάν. «Γυρίστε πίσω, σας λέω. Μείνετε να πεθάνετε από τον πόλεμο. Εδώ δεν υπάρχει ζωή» συνεχίζει. «Αν η ζωή μου αρχίζει τόσο φρικιαστικά στην Ευρώπη, πως θα τελειώσει;» αναρωτιέται ο Γιασίν. «Δεν έχουμε μέλλον», δηλώνουν μπροστά στην κάμερα. «Απόψε κάνει κρύο. Θέλω ένα μέρος για να ζήσω και δεν έχω τίποτε πια»…

Ας μην αφήσουμε αυτή την κραυγή μετέωρη. Ας μην εκχωρήσουμε στους δεσμοφύλακες του κέρδους το μέλλον γυμνό από την προσδοκία της καλυτέρευσής του. Ας την ενώσουμε με την απάντηση του νεαρού Φαρχάντ για το πως ήρθε στην Ελλάδα από το Ιράν, όντας τυφλός:

«Κρατώντας χέρια άλλων»…

Πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ

Εκπαιδευτικό «σύστημα » Montessori

Του Θοδωρή Βουρεκά

Α. Το θεωρητικό πλαίσιο

Οι θεωρητικές βάσεις των παιδαγωγικών αντιλήψεων της M. Montessori είναι εξαιρετικά προβληματικές. Συγκεκριμένα, το θεωρητικό αυτό πλαίσιο χαρακτηρίζεται:

Πρώτον, από βιολογισμό. Το παιδί, σύμφωνα με τη Montessori, είναι βιολογικά μία απολύτως προκαθορισμένη προσωπικότητα. «Κάθε παιδί διαθέτει ένα έμφυτο σχέδιο δόμησης της προσωπικότητάς του και προγραμματισμένες για την ανάπτυξή του κατευθυντήριες γραμμές.» Επομένως, κύριος σκοπός της εκπαίδευσης και της αγωγής, θα πρέπει, σύμφωνα με τη Montessori, να είναι η πραγμάτωση αυτού του ενυπάρχοντος σχεδίου. Προφανώς, πρόκειται για προσέγγιση που βρίσκεται πλέον σε ευθεία αντίθεση με τα πορίσματα της σύγχρονης βιολογίας και γενετικής.

Δεύτερον, από θρησκευτικό επικαθορισμό. «Στο ενυπάρχον σχέδιο ανάπτυξης του παιδιού, ανακαλύπτουμε το πνεύμα και τη σοφία του Θεού, που ενεργεί μέσα στο παιδί. (…) Οι νόμοι ανάπτυξης του παιδιού έχουν θεία προέλευση και είναι προϋπόθεση για την αρμονική κοσμική τάξη, που κι αυτή έχει θεία προέλευση.»

Τρίτον, από παιδαγωγισμό. Οι θεωρητικές παιδαγωγικές βάσεις του συστήματος Montessori, καθώς και οι ενδιαφέρουσες παρόλα αυτά παιδαγωγικές και διδακτικές πρακτικές του, αγνοούν τα όρια, τις δεσμέυσεις και τελικά τις κατευθύνσεις που επιβάλλει το κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον και ειδικότερα ο κοινωνικός καταμερισμός εργασίας που αντιστοιχεί σε αυτόν.

Αξίζει να αναφερθεί στο σημείο αυτό ότι πολλοί παιδαγωγικοί αναλυτές συγκλίνουν στο συμπέρασμα πως η παιδαγωγική σκέψη της Montessori είναι περισσότερο μια ανθρωπολογική θεώρηση, μια φιλοσοφία αγωγής, παρά μια επιστημονική θεωρία.

Β. Η παιδαγωγική και διδακτική πρακτική

Εμφανίζεται όμως εδώ ένα παράδοξο. Η κεντρική ιδέα στο θεωρητικό πλαίσιο της Montessori για την ύπαρξη ενός σχεδίου δόμησης, που ενυπάρχει εγγεγραμμένο σε κάθε παιδί, συνεπάγεται την αναγκαιότητα της απελευθέρωσης της λανθάνουσας προσωπικότητάς του και της μη παρεκτροπής της. Αυτή ακριβώς η αναγκαιότητα είναι που οδήγησε, ανεξάρτητα από την έλλειψη επιστημονικής θεωρητικής τεκμηρίωσης, σε μια σειρά ενδιαφέρουσες θετικές παιδαγωγικές και διδακτικές πρακτικές. Μπορούμε να σταχυολογήσουμε κάποιες από αυτές τις βασικές όψεις των παιδαγωγικών πρακτικών του συστήματος Montessori. Είναι πρακτικές, που κατά τη γνώμη μου, μπορούν να ενταχθούν σε ένα πλαίσιο αντικαπιταλιστικής παιδαγωγικής κι εκπαιδευτικής αντίληψης, όπως είναι π.χ. το πλαίσιο του Ενιαίου 12χρονου Σχολείου.

Τέτοιες όψεις είναι ενδεικτικά:

α) ο σεβασμός της αυτονομίας και της ιδιαίτερης προσωπικότητας κάθε παιδιού.

β) Η ενθάρρυνση της αυτενέργειας του παιδιού, η εξαιρετικά διακριτική παρέμβαση των εκπαιδευτικών, καθώς και η επινόηση κατάλληλου περιβάλλοντος και ευρηματικών διδακτικών μέσων.

γ) Η εξατομίκευση της διδασκαλίας με την ταυτόχρονη διασφάλιση του ομαδικού-κοινοτικού πνεύματος.

δ) Τα θετικά κίνητρα μάθησης. Υπάρχει απουσία βαθμών, εξετάσεων, ανταγωνιστικών διαδικασιών κι επομένως διακρίσεων, κατηγοριοποιήσεων και διαχωρισμών. Διασφαλίζεται ένα περιβάλλον ελευθερίας κι όχι επιβολής.

ε) Η διασύνδεση των γνώσεων στην πράξη αντί του κατακερματισμού τους, όπως συμβαίνει στην κυρίαρχη συστημική εκπαίδευση.

στ) Η ιδιαίτερη μέθοδος βιωματικής οικοδόμησης των μαθηματικών εννοιών, βαθύτερης κατανόησής τους και τελικά ανταπόκρισης στις αυξημένες κατόπιν απαιτήσεις για αφαιρετική διανοητική ικανότητα και είναι μια από τις πιο αξιόλογες όψεις του συστήματος Montessori. Ας σημειωθεί πως στη διδασκαλία των μαθηματικών εντυπωσιάζει η επινοητικότητα στα διδακτικά μέσα. Αντιμετωπίζεται έτσι με επιτυχία στην πράξη το μεγάλο ζήτημα της προσέγγισης και υπέρβασης του αφαιρετικού χαρακτήρα των μαθηματικών, από τα πρώτα ήδη βήματα προσέγγισής τους. Ξέρουμε πως ακόμη κι οι πιο θεμελιώδεις μαθηματικές έννοιες, όπως είναι π.χ. οι αριθμοί και τα γεωμετρικά σχήματα, είναι εξαρχής προϊόντα διανοητικής αφαίρεσης. Αυτό ακριβώς το γεγονός της αφαιρετικότητας προκαλεί άπωση για τα μαθηματικά από τις μικρές ηλικίες για μεγάλες κατηγορίες μαθητών, κυρίως από τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Δημιουργείται έτσι, λόγω της μη βιωματικής προσέγγισης στο επίσημο σύστημα, η αφετηρία της «μαθηματικοφοβίας» και του εκτεταμένου «μαθηματικού αναλφαβητισμού».

∗Η εικόνα είναι λεπτομέρεια από τον πίνακα του Corneille «Children in the house» (1948)

Παιδεία ώρα μηδέν!

Για ένα πουκάμισο αδειανό η κυβερνητική πολιτική για τη Δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή και εκπαίδευση.

Η κυβέρνηση εξέδωσε στις 23 Απριλίου Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) με την οποία αποφασίζει την εφαρμογή της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης σε 184 δήμους της χώρας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν εμπαιγμό της εκπαιδευτικής κοινότητας και της εργαζόμενης πλειοψηφίας.



Μια προσεκτική ανάγνωση της Υπουργικής απόφασης φανερώνει ότι:
α. Οι 184 συγκεκριμένοι δήμοι καλύπτουν οριακά διψήφιο ποσοστό του μαθητικού πληθυσμού των προνηπίων καθώς οι 154 από τους δήμους που περιλαμβάνονται έχουν πληθυσμό μικρότερο από 15.000 κατοίκους. Στην πράξη καθιερώνουν τη δίχρονη προσχολική αγωγή και εκπαίδευση, εκεί που ήταν ήδη καθιερωμένη! Η καθιέρωση της υποχρεωτικότητας στους δήμους Οινουσσών, Άνω Νευροκοπίου, Προσοτσάνης και Σαμοθράκης μόνο θυμηθία προκαλούν.
β. Στο πλήθος των περιπτώσεων επιλέχθηκαν περιφερειακοί δήμοι τα Νηπιαγωγεία των οποίων καλύπτουν ήδη όλες τις ανάγκες σε δομές και με το προσωπικό που ήδη υπηρετεί και φοιτούν ήδη όλα τα προνήπια. Η κυβέρνηση υλοποιεί τις δεσμεύσεις της: Καμία υποχρέωση για επιπλέον δαπάνη, υποδομές και διορισμούς. Σε απλά ελληνικά, η υποχρεωτικότητα συνδέεται με τις περιοχές που ήδη και χωρίς τον νόμο την παρείχαν.
γ. Στην ΚΥΑ αναφέρεται ότι επιλέχθηκαν οι δήμοι όπου υπήρξε ομόφωνη γνωμοδότηση των τριμερών επιτροπών. Ωστόσο στο νόμο δεν αναφέρεται κριτήριο ομοφωνίας, ενώ παράλληλα υπήρξαν εκατοντάδες θετικές γνωμοδοτήσεις ομόφωνες ή πλειοψηφικές σε δήμους που δεν συμπεριλήφθηκαν. Ούτε οι γνωμοδοτήσεις άλλωστε των τριμερών επιτροπών, ούτε οι εισηγήσεις των περιφερειακών διευθυντών είναι δεσμευτικές. Την απόφαση την παίρνει η κυβέρνηση που εκδίδει τις υπουργικές αποφάσεις.
Να το πούμε απλά, η κυβέρνηση δεν θέλει! Δεν θέλει τα παιδιά στο δημόσιο νηπιαγωγείο, δεν ενδιαφέρεται για τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας, χρησιμοποιεί την υποχρεωτικότητα για να ανοίξει τη συζήτηση για την μετατόπιση της δημόσιας εκπαίδευσης στους δήμους. Από πού προκύπτει άραγε, υποχρεωτική βαθμίδα εκπαίδευσης να εξαρτάται από τη βούληση κάθε δημάρχου;
Η κυβέρνηση δεν θέλησε να πράξει ούτε αυτό που φαινόταν αυτονόητο: δηλαδή να συμμετάσχουν στη Δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή/εκπαίδευση, τουλάχιστον οι Δήμοι που έχουν πλειοψηφικά θετική πρόταση από τις τριμερείς επιτροπές.
Μπράβο στους δήμους Αη Στράτη, Οινουσσών, Άνω Νευροκοπίου και των υπόλοιπων εσχατιών της Ελλάδας που αταλάντευτα αψηφούν τις σειρήνες του νεοφιλελευθερισμού και γενικεύουν τη δημόσια προσχολική αγωγή και εκπαίδευση, πράγμα που δεν έκανε ο ίδιος ο υπουργός . Του χρόνου περιμένουμε και το δήμο που βρίσκεται κάτω από την πινέζα του χάρτη αφού όλοι οι μεγάλοι δήμοι που δείχνουν και μια κατεύθυνση υλοποίησης του νόμου τελικά εξαιρούνται.
δ. Η αναφορά της Υπουργικής απόφασης στην εφαρμογή της δίχρονης προσχολικής αγωγής και εκπαιδευσης αποκλειστικά και μόνο για το έτος 2018-2019 και η απουσία δεσμευτικού πίνακα ένταξης των υπόλοιπων δήμων της χώρας για τα δύο επόμενα έτη, όπως προβλέπει ο νόμος, αποτελεί στοιχείο εξαιρετικά επικινδυνο για τις εξελίξεις σχετικά με την απαιτούμενη από τον ΟΟΣΑ και την Ε.Ε. γενίκευσή της σε κάθε είδους δομές προσχολικής αγωγής( δημόσιο νηπιαγωγείο – παιδικός /βρεφονηπιακός σταθμός). Ανοίγει επομένως η δυνατότητα της θεσμοθέτησης κουπονιών και συστήματων ανταγωνιστικής χρηματοδότησης σε δομές που δεν σχετίζονται απαραίτητα με το δημόσιο σχολείο.
Ταυτόχρονα και σε συδυασμό με τα παραπάνω , η αναγόρευση σε ρυθμιστή του δήμαρχου ως προϋπόθεση για την υποχεωτικότητα (ισχύει το ίδιο με το δημοτικό σχολείο ή το γυμνάσιο ; ), μας αποκαλύπτει ότι δεν θέλουν να την εφαρμόσουν ΠΟΤΕ τη δίχρονη προσχολική αγωγή στο δημόσιο νηπιαγωγείο. Αντίθετα ανοίγουν το δρόμο σε ένα παράλληλο δίκτυο, όπου θα κυριαρχούν τα κουπόνια και οι χορηγίες του κ. Λάτση. Αγορά και ανταγωνισμός σχολικών μονάδων δημόσιων και ιδιωτικών αποτελεί την πραγματική τους στόχευση.

Παρενθετικά, ο δήμαρχος Τήνου συντάχθηκε με την απόφαση της ΚΕΔΕ που είναι συνολικά ενάντια στο δημόσιο νηπιαγωγείο. Ποτέ δημόσιο νηπιαγωγείο στα προνήπια. Να τον χαίρονται οι συμπολίτες του, δικαίωμα του είναι να έχει αυτή την νεοφιλελεύθερη άποψη, αλλά να μας ενημερώσει ποια συμφέροντα τελικά εκφράζει, σίγουρα όχι της κοινωνικής πλειοψηφίας, κατά τη γνώμη μας. Με πολύ ενδιαφέρον περιμένουμε τη γνώμη του Δήμου Τήνου, ενός ημιαστικού Δήμου, γιατί σε τελική ανάλυση για μια και μόλις αίθουσα, αρνείται την υποχρεωτικότητα . Υποτιμά απλά την αγωγή και εκπαίδευση περίπου 20 τετράχρονων προνηπίων ή ισχύει κάτι άλλο ;
Η ιδιωτικοποίηση είναι εδώ ! Κανένα “κοινωνικό” αποτύπωμα δεν αφήνει η κυβερνητική πολιτική. Ο κυβερνητικός εμπαιγμός δεν θα περάσει. Θεωρούμε υπόθεση όλης της κοινωνίας τη γενίκευση της προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης. Να μην περάσει η Κοινή Υπουργική Απόφαση για την προσχολική, όλα τα προνήπια εδώ και τώρα στα δημόσια νηπιαγωγεία με δημιουργία νέων νηπιαγωγείων και μόνιμους, μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών

Τι είναι η 《Ιθάκη》

Πούσι (Καββαδίας )

Έπεσε το πούσι αποβραδίς
το καραβοφάναρο χαμένο
κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις

Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
είν’ αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ’ είδες
έχω απ’ τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ’ απ’ τις Εβρίδες