Πόσους φόνους φορτώνεις σε πρόσωπο με στόμα δειλίας εραστή;

Mε έναν τρόμο
στο μέτωπο καρφωμένο
σας διασχίζω

Μεσίστια τα μάτια πλέον

Όμως Πείτε μου
Αλήθειες θέλω μόνο

Πως ολόκληρη θα με λεηλατούσατε
Αν μόνη δεν υπέκυπτα
Στα θανάσιμα τραύματά σας;

Και να μαι

έτοιμη πλέον
εμπρός στα αμφίδρομα μονοπάτια

Στις προπατορικές λέξεις
Θα παραδοθώ

Άνευ όρων

Αλλά πόσο ακόμα
αγκώνες θα λυγίζω
ξεσταχιάζοντας κορμί
από άσπερμες λέξεις

– αχ ! οργή
οργή
οργή

καμιά συνουσία πια δεν σε χωράει-

έχω διαβεί τοίχους
με τις πέτρες αγκυλωμένες
στα μάτια μου
και τους γειτονικούς φράκτες
σκαλωμένους στα γόνατα
Έχω καταποντίσει
ολόκληρες θάλασσες
σε μιας βουνοκορφής
το διάσπαρτο ύψος

ολόκληρη
μια οδυνηρή μεταμφίεση

– και να γνωρίζατε
το μίσος μου για τα γυμνά σας στόματα –

πόσο ακόμα θα διασχίζω
μονόδρομους τοίχους
με διπλής όψης καθρέφτες
μόνο και μόνο
για μια ψευδή προσέγγιση

Αφήστε με λίγο
πρόσωπο να κρύψω
στο παλτό σας
κρυώνω γλιστρώντας
στις παγωμένες επιφάνειες
των πλευρών μου

αφήστε με λίγο
έστω και αν οι τσέπες σας
μυρίζουν ναφθαλίνη

ένας παροδικός περίπατος είμαι
στα ματωμένα πέτα σας

ΜΑΡΙΑ  ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ